Ոսկորներիս մեջ անցյալն է
նիրհում,
Եթե մի կաթիլ ցող Դու անձրևես,
Ես կնորոգվեմ Քո ծաղկանց բույրով
ՈՒ մյուռոնի պես կհոսեմ հանդարտ
Դեպի իմ նախնյաց մեղքերը բոսոր:
ՈՒ նորոգումն այդ հողի բույր արած`
Շաղ կտամ նրանց շիրիմներին լուռ.
Կզարթնեն նրանք իրենց խոր նիրհից.
Իրար ձեռք բռնած երկինք կնայենք`
Կփառաբանենք Անունդ վսեմ:
Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ